Het pad van de sjamaan loopt via dans, klank, stilte of duisternis", vertelde Pascale de eerste avond van de Darkness retreat.

Mijn hart weet al lange tijd dat mijn sjamanistische weg in het algemeen verloopt via klank en stilte. De klank van de drum en ratel om te reizen, de klank van mijn stem om de woorden te spreken, die nodig zijn op dat specifieke moment. De stilte om me in terug te trekken, om te voelen, om rust te vinden, om te luisteren.

Het voorbije weekend ontdekte ik een derde weg: die van de duisternis.

Mensen, die mij kennen, die weten dat ik een visuele beperking heb, denken misschien "Annelies, waarom? Zelf kiezen om een tijd niets te zien?" Ik ben vanaf mijn geboorte nl. visueel beperkt. Ik heb tunnelzicht, waardoor ik ipv de 180°, die de meeste zienden normaal zien, nog minder dan 5° overheb. Mijn scherpte is ook ontzettend laag, lezen is bv niet mogelijk en de helft van de tijd zie ik vele vlekken of een voil van wit licht, waardoor alles verstopt wordt. Daarbij komt de wetenschap dat op een dag mijn zicht helemaal of zo goed als helemaal zal wegvallen.

Ondanks dit alles wilde ik op darkness retreat. Ik wilde een tijd doorbrengen waarin ik niet de enige zou zijn die niets zou zien. Niet de enige die zekere hulp nodig zou hebben. Eerlijk, ik besefte goed dat ik een grote voorsprong zou hebben op zienden, zo noem ik graag mensen, die geen probleem hebben met hun ogen.  Zienden, zijn het in het algemeen niet gewend om zich voort te bewegen in het donker, te eten in het donker, te leven in het donker. Ik voelde dat ik het samen met hen wilde meemaken, dat ik samen met hen in die overgave wilde gaan.

Ik wilde voelen hoe het zou zijn om niet de enige te zijn, die ondersteuning nodig heeft. Ik wilde eens voor een weekend het gevoel hebben niet ''alleen'' bijzondere hulp nodig te hebben.

Daarnaast keek ik er naar uit om me over te geven aan mijn voelen, mijn intuïtie, de rust, de stilte, de spirituele ervaring zonder zien, zonder moeite te willen doen om te zien. Het pure ervaren, zonder zorgen.

Mijn reis door het duister was er één om nooit meer te vergeten.

Vanaf het eerste moment dat de blinddoek op mocht, voelde ik me vrij. Ik voelde de zekerheid in me naar bovenkomen. Ik voelde dat ik alles mocht voelen dat maar naar buiten wilde.

De begeleide meditaties brachten me in grotten, bij mijn overgrootmoeder, bij lichtwezens met geschenken, bij mijn ziel. Ik wandelde volledig op mijn gevoel naar de walnootboom voor de yurt en liet mijn tranen de vrije loop. Zonder hulp van anderen, enkel met mijn witte stok en echolocalisatie vond ik telkens weer mijn weg van de yurt naar de chalet en terug.  Ik tekende intuïtief, allemaal in het donker, en had het gevoel "oh waw, ik mag tekenen, het maakt niet uit hoe het eruit ziet, het hoeft niet mooi te zijn, niet zoals de wereld het wil zien". Dat was zo loslaten van de controle en dus weer vloeide mijn tranen.

Het meest magische gebeurde na ongeveer een halve dag. Ik zag mijn handen. Niet zoals je ze ziet zonder blinddoek, maar ik zag hun omranding in een wit, gouden licht. Ik schrok en deelde het met de groep. Wanneer ik verder rond probeerde te kijken zag ik ook de lichamen van mijn medereizigers in deze duisternis. Het voelde zo wonderlijk. Zo mooi. Zeker voor mij. Ik wist niet dat er door een tijd in het donker zoiets uitzonderlijks  kan gebeuren. Ik keek niet met mijn ogen, maar toch kon ik zien. Het wordt het zien van de sjamaan genoemd en dit mocht ik meemaken. Ik ben nog steeds zo dankbaar.

Iets dat mij daarna ook nog op een positieve manier raakte was wanneer Ramses, hij hielp ons allen tijdens de retraite, me met warmte zei: "Annelies, Herinner je altijd dat hulp vragen een geschenk kan zijn voor wie er behoefte aan heeft rondom je. Het voelt zo goed als je oprecht iemand kan helpen, al is het met iets kleins. Dat kan echt een kleine, maar grote hulp zijn om iemand's hart te openen en zo ook dichter bij zichzelf te komen. De liefde die mensen soms moeilijk voor zichzelf kunnen vinden, vinden ze dikwijls gemakkelijker door iemand anders die liefde (of hulp) te bieden"

Dit raakte me zo diep, omdat ik door in de duisternis te gaan, er heel erg op gewezen werd, ook al kon ik veel meer zelf dan de anderen, toch hulp nodig had. Hulp, die ik sowieso nooit graag vraag. Ik probeer in het algemeen zoveel mogelijk zelf te doen, maar sinds enkele jaren zet ik mezelf aan om zonder schroom om hulp te vragen Toch blijft het moeilijk om dit onmiddellijk vanuit mijn hart te doen. Dit was de grote reden dat ik me deze woorden altijd zal blijven herinneren. Ze zijn in mijn ziel verankert.

Wanneer ik denk aan deze bijzondere momenten, komt ook het moeilijkste moment in mijn herinnering naar boven: het ogenblik dat de blinddoek weer af mocht. Voor de meeste voelde het zo: af mogen. Voor mij was het dat niet. Ik wilde eerst niet terug naar de normale ziende wereld. Ik wilde  het 'magische' zicht niet verliezen en niet weer de enige zijn, die fysiek anders was.

Daarom besloot ik als laatste naar voren te gaan. Het was een enorme opdracht om die blinddoek af te doen. Mijn ogen terug te laten wennen aan het licht.

Ik zal nooit vergeten hoe vrij ik me voelde, omdat het helemaal ok was om blind te zijn. Helemaal normaal om zonder fysiek zien door het leven te wandelen. Een weekend lang voelde ik me als een koningin van de duisternis. Een vrouw, die mocht zijn hoe ze was. Een vrouw, die mocht genieten van het rondstruinen op gevoel met behulp van al haar andere sterke zintuigen. Een vrouw die volop de wonderen van het duister koesterde.

In één woord kan ik zeggen: de duisternis is 'magisch'.  (Annelies Van den Brande)